Blog

Hartverwarmend mooi en triest nieuws vind je in de laatste nieuwsbrief van het jaar. Twee gezinnen kregen asiel, een 84-jarige vrouw bood al zeven keer opvang. De opbrengst van het STil-Leven feest gaat naar AmsterDak en Mamady vraagt jouw hulp zijn dochters naar Nederland halen.

Farid: "Mijn grootste wens is om met de bloemen naar mijn eigen huis te fietsen en ze thuis neer te zetten. Ik slaap en verblijf nu steeds op verschillende plekken. Het is moeilijk om als gast bij iemand thuis te moeten leven."

Dacosta: "Met muziek kan ik me uitdrukken. Als ik zing voelt het alsof ik de wereld aankan. Soms is zingen makkelijker dan iets zeggen. Alle negatieve energie verdwijnt als je zingt. Zingen brengt vrede."

Zarmin: "Leven zonder verblijfsvergunning voelt alsof je zweeft. Ik ben niet echt op aarde, niet echt in de lucht, maar ergens er tussenin. In het midden. Het is moeilijk om niet goed voor jezelf en je familie te kunnen zorgen. Om geen betaalde baan te mogen accepteren. Maar in een kamer zitten wachten past niet bij mij."

Bekezela: "Mijn dochtertje heet Angel, misschien niet zo’n passende naam, want ze kan heel ondeugend zijn. Angel kan al typen op de telefoon, dan typt ze: “Goedemorgen mama”. Ik mis ze elke dag en hoop dat ik ze ooit weer in mijn armen kan nemen, hier in Nederland. "

Marietta: "Op zondag trek ik mijn mooiste jurk aan en ga ik naar de Congolese Kerk om te dansen en liederen te zingen. Het geloof geeft me kracht."

Rahel: "Het is nu mijn taak om rustig te blijven en goed voor mijzelf te zorgen. Niet in paniek raken vanwege mijn situatie. En als ik dan straks hopelijk een verblijfsvergunning krijg, kan ik mijn leven op gaan bouwen."

Moustafa: "Hier in Nederland ga ik naar een schaakclubje. Het spel geeft me rust in mijn hoofd. Ik denk dan even minder aan mijn familie die in gevaar is, aan de ellende in mijn land en aan de verschrikkelijke herinneringen."

Isaac: “Vorig jaar hoorde ik tijdens een kerkdienst in Kanaleneiland pas voor het eerst het verhaal van Isaac. En weet je wat het betekent? Iemand aan het lachen maken en vrolijk zijn. Dat maakte mij zo gelukkig.”

Yasar Salam: "Ik ben op het punt gekomen dat ik zelf niets meer aan mijn situatie kan doen. Ik probeer afleiding te vinden door te sporten, te wandelen of te fietsen, maar dat helpt allemaal niet."

Halil: "Mijn levensvisie houdt me op de been. Ik ben een socialist. Omdat ik niet alleen een betere wereld voor mijn kinderen wil, maar voor alle kinderen op de hele wereld."

Viktoria: "Doorzetten is mij op mijn lijf geschreven. Eén keer ben ik door drie beveiligers uit een examenzaal van mijn opleiding gedragen omdat ik niet wilde weggaan."

David: "Mijn dromen zijn niet groot maar ik zou zo graag opnieuw een opleiding beginnen. Bij voorkeur iets met taal. Maar eigenlijk alles zou goed zijn als ik maar mijn gezin kan onderhouden."

Marina: "Je kunt nooit alle deuren dicht houden: ik geloof dat er ergens, waar dan ook, altijd wel eentje open staat."

Sabontu: "Politiek zit bij mij van binnen. Het is als een druppel in een emmer. Op een gegeven moment zit de emmer vol en moet je iets doen. Voor mij waren die druppels het onrecht dat ik om me heen zag."

Ivan: "Soms helpt het te kunnen zeggen dat ik kickboks. Het maakt me zelfverzekerder."

Amina: "Ze hebben mijn asielverzoek al twee keer afgewezen. Maar ik leg me er niet bij neer. De IND heeft me leren vechten."

Mohanad: "Ook nu zie je niet aan mij dat ik problemen heb. Ik ben altijd aardig, tegen iedereen. Want mijn problemen zijn niet andermans problemen."

Fatiha: "Er zijn momenten dat ik wel het bos in zou willen lopen om keihard te kunnen schreeuwen. Maar dat doe ik niet. Natuurlijk niet."

Fadiga: "Het maakt me gelukkig om te ontdekken wie ik ben. Daarvoor heb ik geen geld nodig, zelfs geen documenten."