Stil Leven: Amina Rahma

"In Soedan heb ik aan de universiteit bedrijfskunde en informatica gestudeerd. Maar als ik in Nederland zou kunnen studeren, zou ik graag naar de kunstacademie willen. Ik maak kleurige waterverfschilderijen. Ik schilder geen dingen na, ik schilder wat er in mijn hoofd zit.

In Soedan had ik een baan en familie; mijn hele toekomst was daar. Maar ik moest weg vanwege familieproblemen. Ik mis alles verschrikkelijk. Ik kan er eigenlijk nog maar net over praten zonder te huilen. Ik heb mijn moeder al drie jaar niet gezien of gesproken.

Toen ik in Nederland kwam was ik zwak, ik was kapot. Maar ik heb geleerd om sterk te zijn. Ik moet zorgen dat de IND mijn verhaal gelooft. Ze hebben mijn asielverzoek al twee keer afgewezen. Maar ik leg me er niet bij neer. De IND heeft me leren vechten.

Soms is mijn enige wens een plek voor mezelf. Die heb ik namelijk niet: ik slaap dan weer een maand bij de ene vriendin en dan weer een maand bij de andere. Ik ben nu net weer verhuisd. Soms ben ik doodmoe en wil ik alleen nog maar de stem van mijn moeder horen. En soms voel ik me krachtig en maak ik plannen voor de toekomst.

In Nederland heb ik contact met mensen uit Syrië, we spreken allemaal Arabisch. Met Soedanese mensen heb ik geen contact. Als mensen uit Soedan mijn familienaam horen, dan weten ze van welke stam ik ben en dan willen ze meteen alles weten. Want een vrouw alleen, dat is heel ongebruikelijk.

Ik mis alles. Het meest mijn moeder. Maar ook het eten: de kisra. Kisra is een soort dunne pannenkoek, we doen er kruidig vlees op en gekruide groenten. Ik heb geprobeerd om het hier te bereiden maar je hebt er een speciaal soort meel voor nodig en dat kun je hier niet krijgen. Ik heb het wel gegoogeld maar kan het niet vinden. Wat ik in Nederland lekker vind om te eten? Nou, daar moet ik wel even over nadenken. Ik denk patat, liefst met knoflooksaus. En bitterballen."