Stil Leven: Dacosta

 "Ik zing om God te aanbidden. Dan hoor ik mijn eigen stem en vind ik vrede in mijzelf. Elke dag. Soms een lied uit de kerk, maar vaak zing ik ook mijn eigen woorden. Of ik zing soulmuziek, dat voel ik zelfs in mijn hart, mijn lichaam trilt ervan. Ik zing ook nu ik met jou praat, dat gaat gewoon vanzelf. Zingen hoort bij me.

Met muziek kan ik me uitdrukken. Als ik zing voelt het alsof ik de wereld aankan. Soms is zingen makkelijker dan iets zeggen. Alle negatieve energie verdwijnt als je zingt. Zingen brengt vrede. Daarom zing ik, niet omdat ik er mijn beroep van wil maken. Ik ben wel een beetje in de war als ik naar The Voice kijk. Dan wil ik zo graag meedoen dat ik er verdrietig van word.

Zingen is ook een goede manier om de Nederlandse taal te leren. Dan zing ik bijvoorbeeld het lied ‘Vraag jezelf af’ van Brace. Hij zingt ‘Ben je blij met leven dat je leeft elke dag? En waar vind je de kracht om te doen wat je voelt terwijl niemand je snapt?’ Ik vind mezelf in dit lied. De boodschap slaat op mij.

Nederlandse liedjes helpen me de taal beter te leren. Dat is goed want ik wil graag snel leren. Toen ik voor het eerste de Nederlandse taal hoorde, was ik meteen nieuwsgierig. Wat een mooie taal! Ik denk dat ik vooral de manier waarop mensen met elkaar kletsen zo interessant vind.

Daar doe ik namelijk graag aan mee. Soms hoor je dat Nederlanders gesloten zijn, maar dat merk ik niet echt. Ik praat met iedereen. Als je maar zelf vragen stelt. En Nederlanders stellen mij ook altijd vragen. Over waar ik vandaan kom bijvoorbeeld. Ik vind het fijn dat ze die interesse tonen. Maar als ze dan vragen waarom ik hier ben vind ik het antwoord weer ingewikkeld in mijn situatie. Ik heb nog niet bedacht wat ik daarop kan antwoorden. Meestal geef ik geen antwoord. Soms vertel ik dat ik homo ben en dat dit niet getolereerd wordt in mijn land. Mijn vriend zegt dat ik het niet hoef te zeggen.

Mijn vrienden weten waarom ik hier ben en ik ben blij dat ik dat kan delen. Dat kan helaas niet met familie. Met mijn moeder heb ik geen contact meer. Ze zal altijd mijn moeder blijven, ook al kan ze mijn situatie niet begrijpen. Als ik kinderen met moeders zie doet het pijn. Maar misschien nog meer als ik kinderen en vaders zie. Want dan zie ik iets dat ik nooit gehad heb. Hoe is het om iets te delen met je vader? Hoe voelt dat? Ik wil het hebben. Ik vind het erg dat ik het nooit ervaren heb. Ik heb de kans niet gehad. Dat maakt me verdrietig.

Mijn vader was moslim. Ik begreep zijn geloof niet, pas nu ik ouder ben en hij er niet meer is, begrijp ik hem beter. Maar vroeger was ik altijd het kind dat anders was. De relatie met mijn vader was lastig. Ik ben een keer met mijn moeder naar de politie gegaan om aangifte te doen omdat mijn vader haar geslagen had. Mijn moeder was toen zwanger. De politie deed niks. Waarom wil je in zo'n land leven? Ik snap dat mensen rare dingen gaan doen als de overheid niet om ze geeft.

Ik kon niet anders dan weggaan. En in Nederland kan ik mezelf zijn. Bijvoorbeeld door te koken. Dat is wie ik ben. Ik maak nu maaltijden voor vrienden, de inspiratie haal ik van YouTube. Het liefst maak ik kip met rijst en groente. Maar ik kan ook Chinees en Italiaans koken. Ik ben er goed in, al ben ik in Nederland pas met koken begonnen. In Angola kon ik dit niet doen. Een man die kookt, daar zijn mensen argwanend naar en dat risico kon ik niet lopen. Mensen gaan toch naar je kijken. Ik wilde ze geen reden geven om mij te verdenken. Als ik een verblijfsvergunning krijg, ga ik een opleiding doen om chef-kok te worden."