Stil Leven: Halil

‘Overdag heb ik niet veel te doen, maar ik kan mijn kinderen naar school brengen en ophalen. De rest van de dag houd ik me bezig met lezen en soms schrijven. Ik lees boeken van bijvoorbeeld Gabriel García Marquez, in het Turks vertaald. Zijn boek ‘Honderd Jaar Eenzaamheid’ is het beste boek ooit. Ik identificeer me erg met de personages uit dat boek.

Marquez schrijft verhalen over mensen die vluchten, die het moeilijk hebben. Door hem leerde ik de wereld beter begrijpen. Ik heb tien jaar gevangen gezeten en ben gemarteld, maar ik ben niet de enige. Momenteel kan ik moeilijk aan goede boeken komen. Ik heb het gevoel dat de meeste goede schrijvers de afgelopen jaren zijn overleden en het gat is niet goed opgevuld.

Gelukkig heb ik mijn vrouw en kinderen waardoor ik hoop houd. Kijk, dit is slechts mijn verhaal. Zo heeft iedereen zijn eigen verhaal. Ik moet het hiermee doen. En ik wil er niet van weglopen. Veel vluchtelingen uit Afrika verdrinken in de Middellandse Zee. Hun verhaal eindigt daar. Maar mijn verhaal gaat door.

Toen ik naar Nederland kwam, wilde ik journalistiek studeren. Dat is inmiddels vijftien jaar geleden en ik wacht nog steeds op een status. Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat ik nog kan als ik wel een status krijg. Wat kan ik aanpakken, na al dit wachten?

Mijn levensvisie houdt me op de been. Ik ben een socialist. Omdat ik niet alleen een betere wereld voor mijn kinderen wil, maar voor alle kinderen op de hele wereld. Ik schrijf hier soms nog over voor een blog met 200.000 volgers. Het laatste stukje dat ik schreef ging over twee academici die in hongerstaking zijn. Het deed me denken aan mijn eigen hongerstaking van meer dan 200 dagen in de Turkse gevangenis. Daar heb ik blijvend letsel aan over gehouden.

Zelf zat ik gevangen om de reden waarom veel mensen in Turkije gevangen zitten: mijn linkse gedachtengoed. Zo ben ik opgevoed. Ik kom uit een arbeidersgezin en kreeg de kans om naar de middelbare school te gaan. Daar koos je een politieke kant. Soms werden er razzia’s gehouden op de scholen.

Istanbul, waar ik opgroeide, is erg mooi. Ik mis die stad heel erg. Ik zie Istanbul als een ander land dan Turkije. Istanbul is multicultureel, net als ik. Mijn moeder is half Armeens en mijn vaders familie is Laz, dat is een volk dat oorspronkelijk uit het gebied rondom de Zwarte Zee komt. In Istanbul heerst collectivisme. Er leven veel onderdrukte groepen, maar ze hebben een manier gevonden om voor elkaar te zorgen. Dat mis ik hier in Nederland.”