Stil Leven: Mariëtta

Ik ben blij in Nederland. Ik sta elke dag op met een fijn gevoel en een lach. Dankzij de hulp van STIL heb ik nu al zeven jaar een verblijfsvergunning. Bovendien heb ik mijn eigen flatje in Utrecht. En ik ga naar school: ik volg de zorg-, welzijn- en dienstverleningsopleiding. Ik hoop later een baan te vinden waarin ik met kinderen werk. Ik hou van kinderen. Mijn zoon van 18 jaar woont nog in Afrika. Ik zou zo graag nog twee kinderen willen, en dan het liefst een jongetje en een meisje. Dat is mijn droom.

Op zondag trek ik mijn mooiste jurk aan en ga ik naar de Congolese Kerk om te dansen en liederen te zingen. Het geloof geeft me kracht. Als het even tegenzit en ik me bang of verdrietig voel, dan bid ik. Ik geloof dat alles goed komt. Stapje voor stapje ga ik er zeker komen. Verder heb ik hier in Nederland veel fijne kennissen. Ik help graag anderen mensen. Als een vriendin verdriet heeft, voel ik haar pijn in mijn eigen hart. Mijn vrienden voelen soms ook wel als mijn familie, maar het blijft toch anders. Sommigen noem ik wel ‘papa’, maar ze zijn toch niet mijn echte vader. Ik mis mijn familie.

Mijn verblijfsvergunning werd eerst afgewezen. Ik voelde me toen vreselijk. Ik zat ergens in een klein dorpje in het noorden van Nederland en ik was ten einde raad. Teruggaan naar Centraal-Afrika kon niet, het is daar tot op heden levensgevaarlijk.

In de tijd dat ik aan het wachten was op een verblijfsvergunning, ging ik van hot naar her. Ik sliep soms elke nacht ergens anders, maar gelukkig nooit op straat. Eén keer sliep ik in een hotel in het centrum van Utrecht, samen met anderen op een kamer. Terwijl ik probeerde te slapen waren mijn kamergenoten bezig met drugs en alcohol. Een afschuwelijke ervaring.

Keer op keer kreeg ik van Nederlandse instanties ‘nee’ te horen. Tegen premier Rutte zou ik graag willen zeggen dat wij niet voor ons plezier naar Nederland komen. Ons land is onveilig  en we laten onze families niet zomaar achter. Help de vluchtelingen alsjeblieft, ook al begrijp ik dat niet iedereen een verblijfsvergunning kan krijgen.

Ik ben heel blij dat ik in Utrecht mijn eigen plek heb. Het rare aan Nederlanders vind ik wel dat ze elke dag om zes uur eten. Alhoewel ik dat tegenwoordig ook wel probeer, dan ga je in elk geval niet met zo’n volle maag slapen. Weet je wat ik wel echt gek vind hier in Nederland? Als ik in Afrika ging eten, dan vroeg ik altijd aan mijn buurvrouw of -man: “Goh, wil je ook wat eten?” Hier in Nederland is dat anders, ik heb mijn brood, jij hebt jouw brood en ik begin met eten zonder te vragen of iemand anders ook wat wilt. Zo gek, maar dat is cultuur.