Stil Leven: Marina

‘’Ik kan niet wachten tot de dag dat we een huis hebben. Ik verheug me op ons eigen huis omdat ik dan zelf alles kan schoonmaken. En ik wil heel graag een piano in onze woonkamer. Ik word rustig van het spelen van klassieke muziek. In Armenië gaf ik les aan kinderen en dat kan ik dan weer oppakken.

Voor mijn dochtertje van elf probeer ik creatief te zijn in leuke dingen bedenken die we kunnen gaan doen, maar veel dingen kosten geld. Naar buiten gaan doen we vaak, maar is niet altijd een oplossing. Gelukkig hebben we wel een beetje geld en heel soms gaan we naar de bioscoop. Daar genieten we allebei heel erg van.

Ik ben lang moe en verdrietig geweest. Nu voel ik me een beetje beter omdat we opvang hebben. Op dit moment hebben mijn dochter en ik in elk geval een plek om te slapen. Ze gaat naar school en spreekt perfect Nederlands. Ondanks alles haalt ze goede rapporten. Dan ben ik super trots. Als ze op school zit lees ik soms haar boeken om beter Nederlands te leren. Want stel dat we een verblijfsvergunning krijgen, dan ga ik leren. Ik ga een opleiding als schoonheidsspecialist volgen. Een nieuw diploma halen. Het oude uit Armenië heb ik nog wel, maar in Nederland is veel studeren heel belangrijk.

Een eigen plek voor mij en mijn kind krijgen, betekent alles voor me. Op dit moment wonen we in een huis met twee andere families, beiden uit Afrika. Aan de ene kant zit je in dezelfde spannende situatie en begrijp je elkaar daardoor. Je weet wat zij doormaken. Maar omdat we allemaal onze eigen moeilijkheden hebben en we uit andere culturen komen, levert het ook spanningen op. En dit maak ik al veel te lang mee nu. Soms zijn er ruzies. Mijn dochtertje en ik wonen al sinds ze in Nederland is in één ruimte. Daarin staan ook al onze spullen.

Wij woonden eerst ergens anders. Maar mijn dochter en ik moesten verhuizen uit die gezinslocatie om plaats te maken voor mensen die allemaal een verblijfsvergunning kregen. Dat hoort ook, maar het deed wel pijn. Want wie zijn wij dan? Wij zijn een moeder en dochter uit Armenië die nooit meer terug kunnen omdat dit te levensgevaarlijk voor ons is. Mijn man zit in de gevangenis en heeft grote schulden omdat hij een gokprobleem had. Ik moet hier nu voor opdraaien en word bedreigd door criminelen. Ze willen ons wat aandoen als we niet betalen en de politie helpt niet.

En ik vraag me steeds af: komt er misschien nog een keer een generaal pardon? Voor al die mensen die onterecht op straat leven? Of lukt het me genoeg bewijzen te vinden dat onze situatie in Armenië onhoudbaar werd?

Wat mij kracht geeft, is mijn geloof. Acht jaar lang krijg ik al slecht nieuws. Maar door mijn geloof blijf ik hoop houden. Voor mij en mijn dochter. Je kunt nooit alle deuren dicht houden: ik geloof dat er ergens, waar dan ook, altijd wel eentje open staat.”