Stil Leven: Rahel

Het leven op het platteland in Eritrea is niet makkelijk. Het is fysiek zwaar. We verbouwden ons eigen eten en ik moest veel helpen. Ik ben de oudste thuis van acht kinderen. Het liefst wilde ik iedere dag naar school toe, maar meestal was er werk te doen en ik bekommerde me om mijn jongere broertjes en zusjes. In Eritrea is het lastig om naar school te gaan als je in een dorp woont. Voor mij dus ook. Mijn vader zat in het leger en kwam maar een keer per twee of drie jaar thuis. Wij kinderen moeten mijn moeder dus helpen. Elke dag.

Ik mis mijn familie ontzettend, de hele tijd. Maar ik maak me op het moment vooral druk om mijn eigen situatie. Ik voel me niet op mijn gemak om erover te praten, maar ik ben in verwachting van mijn eerste kind. Wat gaat er straks gebeuren met mij en mijn baby? Ik ga van plek naar plek nu. Sinds ik het AZC moest verlaten, ben ik al bij veel verschillende Nederlandse families geweest. Op dit moment verblijf ik bij een gezin in Utrecht waar ik even kan blijven. Ze zijn heel erg lief en helpen mij goed. Toch blijft het moeilijk. Er zit een groot verschil tussen je eigen leven leiden en afhankelijk zijn van anderen. We praten niet zo veel omdat ik de Nederlandse taal nog nauwelijks spreek.

Mijn leven is erg stil nu omdat ik geen Eritrese vrienden in Utrecht heb en nog niet met Nederlanders kan praten. Mijn man woont wel in Nederland, maar we kunnen nu niet bij elkaar zijn. Hij woont in een AZC. Ik draag ook zijn trouwring omdat hij die van hem niet meer past, die moeten we nog een keer op maat laten maken. In Eritrea worden bruiloften groots gevierd, maar niet bij ons. Ik moest namelijk vluchten. Toen ik op doodnormale dag naar de kerk ging werd ik opgepakt omdat de politie dacht dat ik plannen had om te vluchten. Terwijl ik daar helemaal geen reden voor had. Ik was nog een scholier.

Ik zou super graag Nederlands leren en werken hier. Dan kan ik ook met meer Nederlandse mensen in contact komen. Ik hoop dat dit op een dag gaat lukken. Het is nu mijn taak om rustig te blijven en goed voor mijzelf te zorgen. Niet in paniek raken vanwege mijn situatie. En als ik dan straks hopelijk een verblijfsvergunning krijg, kan ik mijn leven op gaan bouwen. Wat ik dan precies ga doen? Gewoon wat ik mag doen. De taal leren via inburgering. Daar zou ik al heel blij mee zijn.

Rustig blijven zou beter gaan als ik niet van huis naar huis hoef te gaan. Dit is geen vredig leven. En het is vooral geen nieuw leven. Een nieuw leven betekent dat je geaccepteerd wordt, ergens. Ik heb geen grote dromen over iets dat ik wil bereiken, rust is het enige dat ik wens nu. En ik weet dat ik heel gelukkig zal zijn als ik een gezonde baby op de wereld zet.