Stil Leven: Sabontu

“Ik ben niet alleen gevlucht om mezelf in bescherming te brengen. Ik ben ook gevlucht om hier samen met andere mensen iets in beweging te zetten. Dat is het eerste waar ik werk van ga maken als ik een paspoort krijg. En ik stop niet tot de problemen voor de Oromo in Ethiopië voorbij zijn.

Toen ik een jaar of twintig was, begon ik met het lezen van boeken van Desmond Tutu. De filosofie die hij verkondigt, is voor mij het concept van Afrika. Het maakte me sterk. Ik leerde over menselijkheid en saamhorigheid. Voor mij is dat het delen wat je hebt. Je denkt aan de ander en niet vanuit jezelf. Bezit is niet belangrijk. Want bezit is maar tijdelijk.

Het is deze filosofie die me inspireerde om politiek actief te worden. Politiek zit bij mij van binnen. Het is als een druppel in een emmer. Op een gegeven moment zit de emmer vol en moet je iets doen. Voor mij waren die druppels het onrecht dat ik om me heen zag.

De Oromo worden gediscrimineerd in Ethiopië. Met mijn eigen ogen heb ik gezien dat hun land door de regering wordt afgepakt. En onterecht gevangengezet worden als ze voor zichzelf opkomen. Ik dacht bij mezelf: ‘Als we dit willen stoppen, dan moeten we ons organiseren’. En zo kwamen we met jonge mensen uit de buurt samen. Alleen begonnen daar de problemen voor mij en moest ik uiteindelijk vluchten. 

Ik stop niet tot dit over is. Nooit. Ik wil hier in Nederland een community starten voor de Oromo, om zo de situatie in Ethiopië aan het licht te brengen. Ik wil onze stem laten horen. Om hierin te slagen, moet ik eerst goed integreren. De Nederlandse taal leren en dan organisaties zoeken met wie ik kan samenwerken. Kennis en ervaring uitwisselen. Als ik de kans krijg, wil ik politicologie studeren op de universiteit. In Ethiopië studeerde ik informatietechnologie. Dat vond ik leuk, maar ik heb nu een andere taak.

Integreren in Nederland is voor mij niet zo moeilijk. Ik respecteer alle culturen en vind het interessant om de verschillen te zien. Dingen die we bijvoorbeeld groot maken in Afrika, zijn in Nederland heel klein. Elkaar in het openbaar kussen, bijvoorbeeld. Gewoon op straat. Dat is echt een ‘big deal’ in Afrika. Maar het betekent voor mij vrijheid.

Ik verloor voor deze strijd alles. Ik moest mijn twee kinderen achterlaten. Maar ik vecht tot het over is. Soms denk ik dat mensen op straat mij veroordelen. Maar ze zien niet wie ik ben. Dat ik hier niet zomaar ben. Maar ik ben pas net hier. Het zal tijd kosten om Nederland als mijn thuis te doen voelen.”