Stil Leven: Yasar Salam

"Ik weet niet of ik mijn leven nog een leven kan noemen. Ik kom uit Gaza. Ik heb rechten gestudeerd in Algerije, daarna heb ik als advocaat gewerkt in Gaza. De Gazastrook grenst aan Israël, Egypte en de Middellandse Zee. Veel Europeanen gaan op vakantie naar die landen. Terwijl een paar kilometer verderop ons land volledig verwoest is. Er is geen elektra, er is geen water, er is geen werk. Er is armoede, er is angst voor oorlog. Er is geen gezondheidszorg, er zijn geen medicijnen. Mijn land is letterlijk afgesloten van de buitenwereld. Het gewone leven bestaat daar niet. Mensen plegen er zelfmoord, puur vanwege de uitzichtloosheid.

Sinds mijn asielaanvraag is afgewezen voel ik mij verward. Wat moet ik doen? Wat kan ik nog doen? Die gedachten gaan telkens rond in mijn hoofd. Ik probeer afleiding te vinden door te sporten, te wandelen of te fietsen, maar dat helpt allemaal niet.

Ik ben op het punt gekomen dat ik zelf niets meer aan mijn situatie kan doen. Ik ben advocaat, dat beroep wil ik graag uitoefenen. Maar ik mag niet studeren of werken en ben afhankelijk van anderen. Met andere Palestijnen heb ik gedemonstreerd in Den Haag, maar dat helpt ook niets. Ik weet zelfs niet meer wat er eigenlijk gebeurt met mijn laatste aanvraag voor een verblijfsvergunning. Ik ben de draad kwijt.

Wat ik het meest frustrerend vind is dat de mogelijkheden om iets van het leven te maken er hier in Nederland wél zijn, maar niet voor mij. Ik mag er geen gebruik van maken, ik moet volgens de Nederlandse regering terug naar Gaza. Maar ik kan niet eens terug, aangezien ik niet meer binnen word gelaten. Ze willen me uitzetten naar Egypte, dan moet ik daar wachten tot de grens naar Gaza weer open gaat, zeggen ze. Maar wat moet ik in Egypte? Ik ben daar nog nooit geweest. Eerst zat ik gevangen in Gaza, nu zit ik gevangen in Nederland. Zo voel ik het."